Vrede in de Golf – 30 jaar geleden

Vrijwel elke avond meldt de journaallezer dat er enkele tientallen mensen zijn omgekomen in Syrië, Irak of Afghanistan. Een routine die de meeste mensen inmiddels koud laat. Wanneer komt het echte nieuws, zo lijkt de Nederlander te denken, bijvoorbeeld over de laatste quotes van Geert Wilders of Thierry Baudet of weer een dag in het proces-Holleeder. Het Midden-Oosten is te ver en te ingewikkeld. Vrijwel niemand weet meer waar het over gaat: Islam, IS, Koran, Irak, Iran, Soennieten, Sjiieten. Wat blijft is een explosieve mix van beledigingen, gebrek aan kennis en gegoochel met citaten.

Een wrange vaststelling, vooral nu iedereen is vergeten dat de gewone burger in de regio inmiddels tientallen jaren speelbal is in de strijd om de olie en de macht in het Golfgebied. Eerst was Saddam Hussein bondgenoot van het Westen in de strijd tegen Khomeiny en zijn Islam-revolutie in Iran. Daarna voerden de Amerikanen twee oorlogen om Saddams macht te breken. Nu is Iran weer het ‘rijk van het kwaad’ en woedt in Syrië een uitzichtloze burgeroorlog.

Dertig jaar geleden tekende Paul Conrad, de Amerikaanse geweldenaar van de politieke prent, Saddam en Khomeiny die na een miljoen Iraakse en Iraanse doden de vrede tekenden. Er leek een eind gekomen aan de zinloze slachting. Zelfs de messcherpe tekenaar kon niet weten dat het nog maar net begonnen was.